Łaski - Róża na śniegu

Po raz pierwszy dowiedziałam się o świętej Teresie z Lisieux, gdy byłam czternastoletnią uczennicą w zakonnym internacie w Westchester, w stanie Nowy Jork. Moja ulubiona nauczycielka i wychowawczyni, siostra Luke, powiedziała mi, że święta Teresa wysłuchuje modlitw i daje znak róży. Pod opieką siostry Luke powróciłam do wiary katolickiej z nowym zapałem; w kaplicy klasztornej otrzymałam sakrament bierzmowania, przybierając imię Teresa.

Któregoś zimowego i śnieżnego popołudnia szłam w pobliżu szkoły za siostrą Luke, która prowadziła jakąś starszą uczennicę. Żywo o czymś rozmawiały. Nagle zobaczyłam czerwoną różę, leżącą na śniegu. Pamiętam, jak mnie to zdziwiło. Podałam ją siostrze Luke, a wtedy obie, razem z uczennicą, przeżegnały się z zachwytem na twarzach. Później siostra wytłumaczyła mi, że rozmawiały o jej wstąpieniu do zakonu po ukończeniu szkoły. Odmawiały nowennę do świętej Teresy, a „moja” róża była odpowiedzią na ich prośby. Następnego lata dziewczyna rzeczywiście wstąpiła do zgromadzenia.

Przez wszystkie te lata byłam czcicielką świętej Teresy, szczególnie dzięki postawie siostry Luke i owemu epizodowi. Jednakże po skończeniu studiów religia zeszła w moim życiu na dalekie miejsce. Zajmowały mnie inne sprawy. Po jakimś czasie, usiłując sobie poradzić z wyzwaniami dorosłości, wróciłam do wiary. Przypomniałam sobie tamtą różę i prosiłam Teresę o przewodnictwo w moim życiu.

Niedługo potem nagle zmarł teść mojej siostry Margie. Opowiedziałam jej wtedy o historii z różą. Wywarło to na niej spore wrażenie. Postanowiła poprosić Teresę o znak, czy jej teść dostał się do nieba. Wieczorem, przed czuwaniem pogrzebowym, zanim przysłano kwiaty, Magie weszła do domu pogrzebowego, aby w samotności pożegnać się z teściem. W skrzyżowanych rękach zmarłego tkwiła pojedyncza czerwona róża. Nikt nie wiedział, skąd się tam wzięła. Odtąd Margie uwierzyła. Następnym zmarłym w rodzinie był nasz ukochany ojciec. Margie i ja prosiłyśmy o znak róży. Upływały smutne dni bez odpowiedzi. Aż któregoś dnia, kiedy przechodziłam koło kwiaciarni w naszej dzielnicy, wybiegł z niej właściciel i podał mi różę. Kiedy zapytałam, dlaczego to zrobił, odparł: „Ot, tak sobie”. Margie i ja zasnęłyśmy tego dnia spokojnie, wiedząc, że ojciec trafił do nieba.

Przyszedł, niestety, smutny czas, kiedy musiałam prosić o ten znak po odejściu siostry. Margie zmarła na raka w wieku czterdziestu pięciu lat. Modliłam się do świętej Teresy w nocy, kiedy umierała. Prosiłam o trzy róże, na znak, że ona i rodzice znaleźli się w niebie. Weszłam do zakładu pogrzebowego rano, w pierwszym dniu wystawienia ciała. Wokół Margie było wiele kwiatów. Na oknie stał wazon z trzema żółtymi różami. W przeciwieństwie do innych wiązanek, przy tych kwiatach nie było bilecika.

Później pytałam świętą o drogą mi przyjaciółkę, Jane, która także umarła młodo na raka. Była Żydówką, lecz interesowała się „historiami z różami”, jak je nazywała. Na jej prośbę musiałam je powtarzać kilka razy. Kiedy Jane umarła, postanowiłam poprosić ją wprost o znak róży. Zaraz po jej śmierci modliłam się: „Jane, przyślij mi różę na dowód, że jesteś w niebie. Wiesz, jakie to dla mnie ważne”. Tego wieczora, kiedy wraz z mężem jadłam kolację w pobliskiej restauracyjce, po drugiej stronie kontuaru barowego zauważyłam pojedynczą różę. Zapytałam właściciela, skąd się tam wzięła, ale on nie miał pojęcia. A ja wiedziałam, że została wysłuchana kolejna modlitwa za wstawiennictwem świętej Teresy.

Największa strata dotknęła mnie wtedy, gdy zmarł mój mąż. Z ciężkim sercem czekałam na znak. Upłynęły trzy miesiące bez żadnego odzewu. Któregoś wieczoru, dokładnie w dwudziestą trzecią rocznicę naszego ślubu, znajoma zaprosiła mnie na kolację. Właściciel restauracji znalazł nam miejsce, wziął z pobliskiego stolika różę, zaczął odrywać jej płatki i układać na moim talerzu. Było to tak niezwykłe, że ze zdziwienia nie przyszło mi nawet do głowy zapytać, dlaczego to robi. Dopiero potem zdałam sobie sprawę, że tylko mój mąż mógłby wymyślić coś podobnego. Pewnie rozmawiał z Małym Kwiatkiem, jak by tu dać mi najbardziej pamiętny znak róży...

Lucille, Nowy Jork

W: E. Ficocelli, Kwiatki świętej Tereski czyli deszcz róż, Kraków 2005.